Veel mensen lopen in hun leven tegen dilemma’s aan. Welke keuze zal ik maken? Zal ik iets wel of niet doen? Wat betekent het als ik toch blijf doen wat ik altijd al deed? Of wordt de last die ik ergens van heb dan misschien nog groter? Maar ja als ik verandering overweeg is dat natuurlijk geen garantie dat alles beter wordt.

Ik loop de kamer in en ik zie aan de houding van de vrijwilliger, dat hij een goed gesprek voert. Hij zit onderuit, ontspannen met de headset op zijn hoofd en zijn benen op tafel. Dit is niet de houding die je wil zien bij iemand die werkt voor de klantenservice van een telecomaanbieder. Maar bij de Luisterlijn is dit precies de houding die we mooi vinden.

Iemand vertelt jou over een persoonlijke ervaring en stelt zich daarbij kwetsbaar op. En jij zegt dat je het begrijpt. Wat zeg je dan eigenlijk? Of beter, wat zeg je dan eigenlijk niet?

Oud en nieuw staat voor de deur. En dat betekent voor veel mensen tijd doorbrengen met vrienden en familie. Hoe zorg je ervoor dat er verbinding ontstaat?

Tijdens de afgelopen vrijwilligersdag van de Luisterlijn zat ik te luisteren naar spreker en filosoof Lammert Kamphuis. Toen hij het onderwerp ‘geweldloos communiceren’ aansneed, bedacht ik mij direct: “Oh, doe ik dit wel?”. Het directe besef kwam bij mijzelf dat ik dit niet (altijd) doe. ‘Goh’… dacht ik.

“Lekker tempo”, zei iemand die mij passeerde op het fietspad, kijkend naar mijn fiets. Het was inderdaad behoorlijk trappen, zonder ondersteuning, met een stevige tegenwind. En het lukte mij inderdaad een goed tempo aan te houden. Daar was ik tevreden over en helemaal leuk wanneer iemand dit ook nog opmerkt en uitspreekt.