Ear-openers

Haar telefoondienst bij de Luisterlijn was net begonnen. Na haar eerste warme opening had de beller aan de andere kant van de lijn meteen gezegd; ‘Een gesprek met u gaat niets worden, dat weet ik zo al’.

Tja, daar zit je dan als vrijwilliger van de Luisterlijn. Vier uur van je tijd per week besteed je aan de telefoon om gesprekken te voeren, anoniem en van mens tot mens. Je stelt je open, weet nooit wie je aan de lijn krijgt. Doet het werk met hart en ziel. Voert de mooiste gesprekken van de wereld maar krijgt soms evengoed ook wonderlijke reacties. Zoals deze.

En dan? Dan komt het eropaan. Hoe incasseer je zoiets?

Een glimlach van een voorbijganger op straat, een praatje met een vreemde tijdens het wachten op de bus of een helpende hand als je ketting van je fiets valt. Het zijn kleine alledaagse interacties waar je normaal niet te lang bij stil staat. Toch hebben al die kleine momenten een groter effect. Deze interacties met vreemden of vage bekenden blijken een positief effect te hebben op hoe we in ons vel zitten.

Veel mensen lopen in hun leven tegen dilemma’s aan. Welke keuze zal ik maken? Zal ik iets wel of niet doen? Wat betekent het als ik toch blijf doen wat ik altijd al deed? Of wordt de last die ik ergens van heb dan misschien nog groter? Maar ja als ik verandering overweeg is dat natuurlijk geen garantie dat alles beter wordt.

Ik loop de kamer in en ik zie aan de houding van de vrijwilliger, dat hij een goed gesprek voert. Hij zit onderuit, ontspannen met de headset op zijn hoofd en zijn benen op tafel. Dit is niet de houding die je wil zien bij iemand die werkt voor de klantenservice van een telecomaanbieder. Maar bij de Luisterlijn is dit precies de houding die we mooi vinden.