Vrijwilligers vertellen

'Door de training heb ik geleerd om door te vragen. Daardoor kan ik anderen beter begrijpen. Maar ik heb ook geleerd om naar mezelf te kijken'

Agnes Holtus (56) is al vijf jaar vrijwilliger bij de Luisterlijn in Nijmegen. Ze woont met haar partner samen in een dorp vlakbij Nijmegen. In haar dagelijkse leven werkt ze als zelfstandige, waarbij ze mensen ondersteunt in hun dagelijkse activiteiten. Ondanks haar overvolle agenda, vele hobby’s en tijd die ze graag doorbrengt met familie, vrienden, is het vrijwilligerswerk voor haar erg belangrijk. Daarbij herinneren de gesprekken ook af en toe aan haar eigen emoties en verleden. Hierover schreef ze het boek Moede[r]loos.

Hoe ben je bij de Luisterlijn terecht gekomen? “Al jaren wilde ik vrijwilligerswerk gaan doen, maar overal werd gewerkt met vaste tijden en dat kon ik niet combineren met mijn baan destijds. Ruim vijf jaar geleden zag ik in een krant een artikel over toen nog Sensoor, met daarin een vrijwilligersoproep. Het werk leek me boeiend en de tijden kon ik zelf indelen. Gelijk heb ik gereageerd, want ik was meteen enthousiast. Gelukkig mocht ik bij de club komen. Inmiddels is het op de kop af 5 jaar geleden dat ik begon met diensten draaien.”

Verplaatsen in anderen
Waarom is dit werk zo belangrijk voor jou? “Ik heb zelf best wel wat voor mijn kiezen gehad. Ik ben geadopteerd en heb veel meegemaakt. Dit maakt dat ik veel gevoelens herken van mensen die contact opnemen met de Luisterlijn. Daarnaast ben ik in mijn werkverleden met verschillende soorten mensen in aanraking geweest. Misschien dat ik mij daarom goed kan verplaatsen in anderen. Ik zal nooit oordelen of goedbedoelde adviezen geven. Op de een of ander manier krijg ik een fijne verbinding met de gesprekspartner als ik laat zien dat ik ook een mens ben met emoties. Voor de ander is het fijn om niet alleen te staan. Gedeelde smart is halve smart. Het is fijn om iemand een hart onder de riem te steken.”

Mijn verhaal delen
Je hebt een boek geschreven over de zoektocht naar jouw roots als geadopteerde. Hierin sta je uitgebreid stil bij wat je hebt meegemaakt en bij jouw emotionele zoektocht. Denk je dat dit helpt bij het luisteren naar anderen? “Ik hoor van mensen uit mijn omgeving die iets vreselijks in hun jeugd hebben meegemaakt dat ze zich herkennen in de gevoelens die ik in mijn boek beschrijf. Het boek emotioneerde hen, maar bood ook steun en hielp hen bij hun eigen verwerking. Ik denk dat mensen met  een nare ervaring uit hun jeugd, steun kunnen hebben aan mijn boek. Zelf heb ik door het schrijven van dit boek mijn gevoelens kunnen verwerken. Het bracht mij rust door mijn verhaal met anderen te delen en de schaamte die ik voelde is nu weg. Daar hebben mensen ook vaak last van en dat is zo zonde. Inmiddels hebben ook enkele collega’s het boek gelezen. Voor hen als vrijwilliger bij de Luisterlijn kan het een aanvulling zijn. Door open te zijn over wat er is gebeurd tijdens de zoektocht naar mijn roots, zullen mensen misschien met andere ogen naar - in dit geval - een geadopteerde kijken en daardoor mensen beter kunnen steunen of begrijpen.”

Bevoorrecht
Je luistert al zo ’n vijf jaar naar verhalen van andere mensen. Is het werk na al die jaren niet saai? “Nee hoor, het is nog steeds boeiend. Al die verschillende mensen met al net zulke verschillende verhalen en/of problemen. Ik voel me bevoorrecht dat ze hun verhaal met mij willen delen. En wat is het fijn, als ik kan bieden wat ze nodig hebben. Soms is het alleen een luisterend oor, en soms is dat het herkennen van gevoelens. Als ik laat merken dat ik begrijp hoe de beller zich voelt, wordt dat erg gewaardeerd. Vooral in de wetenschap dat ze niet alleen zijn. En wat zijn we als Luisterlijn toch nodig onder alle lagen van de bevolking, 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Mijn belangrijkste doel is dat mensen het gevoel krijgen dat ze meetellen, dat ze er mogen zijn en dat ze weer even ‘lucht’ krijgen.”

Vriendschappen
Wat heeft het vrijwilligerswerk jou persoonlijk gebracht? “Door de training heb ik geleerd om door te vragen. Daardoor kan ik anderen beter begrijpen. Maar ik heb ook geleerd om naar mezelf te kijken. Daarbij blijf ik leren ook van collega’s. Het werk geeft mij voldoening en gezellige uurtjes tijdens de contact- en intervisie-avonden. Bovendien heb ik er een paar fijne vriendschappen met collega-vrijwilligers aan over gehouden.”

Dikke pluim
Hoe gaat het nu met jou na het delen van je eigen verhaal met de buitenwereld? “Met mij gaat het inmiddels goed. Tuurlijk is er altijd nog een rest[je] van mijn gevoelens over, zoals verlatingsangst, mij nooit ergens thuis en/of teveel voelen. Maar door dit boek en de reacties hierop is mijn wereld erg verrijkt. Ik ben van plan om, ondanks mijn soms overvolle agenda, nog lekker mee te draaien bij de Luisterlijn. Zeker in deze, voor velen, nare tijd. Een dikke pluim voor al mijn collega’s die zich inzetten voor anderen!”

Benieuwd naar het boek van Agnes?

Het boek MOEDE[R]LOOS" is hier te bestellen. Ook te bestellen in alle boekhandels.