Vrijwilligers vertellen

'‘s Nachts kan je niemand meer lastig vallen met wat je op dat moment kwijt wilt, want iedereen slaapt, behalve de Luisterlijn.'

Breng mij eens in de sfeer als jij ‘s nachts aan de telefoon zit te luisteren:
"In die sfeer dan zit ik bij de telefoon, ik doe dat tegenwoordig thuis. Dat is heel fijn vooral, ‘s nachts. Goedenavond met de Luisterlijn en dan wacht ik wie zich aanmeldt. De eerste paar zinnen van iemand die zich aanmeldt zijn belangrijk, die schrijf ik op, want dat is het vaak waar het over gaat."

Waarom bellen mensen in de nacht in plaats van overdag, wat maakt de nacht los dat mensen dan gaan bellen met de Luisterlijn?
"De nacht is een soort bescherming. ‘s Nachts is de wereld klein, er gebeurt minder. Mensen komen meer tot rust, gaan nadenken over het leven, kunnen niet slapen en willen dan hun verhaal kwijt. ‘s Nachts kan je niemand meer lastig vallen met wat je op dat moment kwijt wilt, want iedereen slaapt, behalve de Luisterlijn."

Hoe luister jij naar al die verhalen?
"Ik luister zonder oordeel, ik oordeel vrijwel nooit, eigenlijk helemaal nooit. Iemand mag zijn of haar verhaal vertellen. Ik kom niet met adviezen, ik weet het niet beter, ik sta niet boven ze en ik ben ook geen hulpverlener. Als iemand in de put zit, ga ik niet vanaf bovenaan die put naar beneden roepen: je moet zus of je moet zo, ik gooi ook geen touw naar beneden. Ik ga naar beneden en ik ga naast ze zitten op gelijke hoogte, daar is de behoefte aan en op die manier voeren we het gesprek. Die aandacht, die erkenning van het er zijn, dat is waar mensen behoefte aan hebben. Alle mensen willen er zijn en erkend worden in hun bestaan. En dat gebeurt veel te weinig. Dat kun je doen door neutraal te luisteren en zonder oordeel iemand te accepteren zoals die is. In dat gesprek krijgt iemand de erkenning en bevestiging: ja, je mag er zijn zoals je bent."

Wat is het gekste/vreemdste gesprek wat je ooit hebt gehad?
"Dat was het gesprek met iemand die vroeg: vindt u het goed als we niets zeggen? Ja dat is goed, dat kan met mij. Ik vond dat wel moeilijk. Ik kuchte wel even om mijn aanwezigheid te laten blijken, maar daarna kon ik dat beheersen en we zijn een aantal minuten lang helemaal stil geweest."

Even in stilte met de interviewer.

Heb je na die stilte het gesprek wel afgesloten?
"Ik heb gezegd: dank u wel!"