Ear-openers

Als vrijwilliger bij de Luisterlijn spreek ik soms ook mensen die iets verloren zijn. Bij verlies denken we meestal het eerst aan het overlijden van een partner of een geliefde, of zelfs het verlies van een kind — een onvoorstelbare pijn. Maar wat mij opvalt, is dat mensen met dit soort verlies vaak vertellen dat ze de steun en het begrip van hun omgeving na verloop van tijd wegvallen. Het blijkt vaak een eenzaam gebeuren om met zo’n groot verlies verder te leven.

Vrijwilligers bij de Luisterlijn krijgen prachtige levensverhalen te horen. Dat vraagt een grote mate van flexibiliteit, want zij weten immers nooit wie ze aan de andere kant van de lijn treffen. Oprechte interesse in mensen maakt dat ze op zoek gaan naar de persoon achter het verhaal. Ze lopen een stukje mee  op het levenspad van de ander. Steun, begrip of een compliment is wat ze graag aan iemand mee willen geven. Ze zijn even aanwezig in het proces van iemand. Het doel hoeft niet in zicht te zijn.

Jarenlang (11 jaar om precies te zijn) ben ik vrijwilliger geweest bij de Luisterlijn voordat ik trainer werd op de locatie Nijmegen. In deze 11 jaar heb ik geleerd om zo goed mogelijk te luisteren naar onze gesprekspartners. Om met volle aandacht aan te sluiten bij datgene wat de beller of chatter belangrijk vindt om te delen. 

Al fietsend door de polder, kwam een vrouw mij tegemoet op de fiets met een kinderzitje voorop. In het kinderzitje zat een klein mensje. Ik vermoed dat het haar zoontje was. Voordat wij elkaar passeerden, zwaaide het jongetje uitbundig naar mij. Hij werd hierbij gestimuleerd door zijn moeder. Spontaan verscheen er een glimlach op mijn gezicht en natuurlijk zwaaide ik ook terug. Verder fietsend, genoot ik na van dit moment. Voor mij een blij momentje op deze morgen.