Ik loop de kamer in en ik zie aan de houding van de vrijwilliger, dat hij een goed gesprek voert. Hij zit onderuit, ontspannen met de headset op zijn hoofd en zijn benen op tafel. Dit is niet de houding die je wil zien bij iemand die werkt voor de klantenservice van een telecomaanbieder. Maar bij de Luisterlijn is dit precies de houding die we mooi vinden.

Iemand vertelt jou over een persoonlijke ervaring en stelt zich daarbij kwetsbaar op. En jij zegt dat je het begrijpt. Wat zeg je dan eigenlijk? Of beter, wat zeg je dan eigenlijk niet?

Oud en nieuw staat voor de deur. En dat betekent voor veel mensen tijd doorbrengen met vrienden en familie. Hoe zorg je ervoor dat er verbinding ontstaat?

Tijdens de afgelopen vrijwilligersdag van de Luisterlijn zat ik te luisteren naar spreker en filosoof Lammert Kamphuis. Toen hij het onderwerp ‘geweldloos communiceren’ aansneed, bedacht ik mij direct: “Oh, doe ik dit wel?”. Het directe besef kwam bij mijzelf dat ik dit niet (altijd) doe. ‘Goh’… dacht ik.