 |
 |
Vrijwilligers vertellen
Marvin, vrijwilliger bij Onbeperkt Luisteren
'Ik heb geleerd dat er altijd perspectief is. Dat wil ik mensen meegeven.'
Marvin is een van onze vrijwilligers bij Onbeperkt Luisteren. Marvin heeft een ernstige chromosoomafwijking. Artsen gaven hem als baby niet langer dan een jaar of twee. Nu, op zijn 29e, neemt hij zijn vechtlust en optimisme mee in zijn chatgesprekken voor de Luisterlijn.
"Ik heb een ernstige chromosoomafwijking, acompemelic dysplasia. Als gevolg daarvan zijn onder andere mijn longen niet goed ontwikkeld en heb ik maar 43% van een normale longcapaciteit. De eerste twee jaar van mijn leven heb ik bijna continu in het ziekenhuis gelegen en later moest ik er vaak meerdere keren per week naartoe. Het doet natuurlijk iets met je als kind wanneer je elk jaar te horen krijgt dat het je laatste zal zijn. Bij mij heeft dat een grote vechtlust losgemaakt. Ik dacht: ik ga er het beste uithalen, want ik ben er binnenkort niet meer. “
Ik had een uitdaging nodig
“Toen ik volledig werd afgekeurd, kwam ik terecht op de dagbesteding. Daar concludeerde ik al snel dat ik dat ontgroeid was en meer uitdaging nodig had. Ik wil gesprekken op niveau kunnen voeren. Daarom ben ik simpelweg gaan googelen op vrijwilligerswerk; iets dat gecombineerd was met een opleiding. Ik wil namelijk wel iets leren. Dat vond ik bij de Luisterlijn: er worden eisen aan je gesteld, je krijgt een training én je kunt er voor mensen zijn.“
Er is altijd perspectief
“Ik put veel dankbaarheid uit dat ik mensen in een penibele situatie wat lucht kan geven. Vanwege mijn ziekte heb ik veel ervaring in de zorgsector en ik begrijp dat het soms heel zwaar is, of zwaar aanvoelt, maar ik heb geleerd dat er altijd perspectief is. Hopelijk kan ik mensen iets meegeven van mijn eigen levenshouding: je leeft maar één keer, het is belangrijk dat je blij kunt zijn dat je op de wereld bent gezet. Als ik iemand dat kan meegeven, is een gesprek waardevol geweest.”
Meedenken zonder belangen
“Het grote voordeel van praten met iemand die je verder niet kent, is dat je je verhaal kunt vertellen, zonder dat het meteen therapie of een behandeling is. Een externe partij denkt zonder belangen met je mee. Je naasten hebben de neiging je te gaan troosten, maar het kan fijn zijn om juist een ander soort gesprek te hebben. Ik sta er nuchter in en heb een bepaalde afstand, waardoor ik mensen gewoon kan laten vertellen wat ze is overkomen. Daarmee krijgen ze de kans hun gedachten te ordenen en vaak is dat al voldoende om weer vooruit te kunnen.”