Vrijwilligers vertellen

'Ik weet niet hoe de komende vier uur zal verlopen'

Berend-Jan (58) is een van onze vrijwilligers en deelt graag zijn persoonlijke ervaring en beschrijft hoe hij het vrijwilligerswerk beleeft en hoopt hiermee andere te inspiren om ook vrijwilliger te worden. 

Je ziet op mijn gezicht een lichte spanning over wat het deze keer weer gaat brengen… ik nam de selfie net voordat ik weer begon. Baard netjes getrimd, alhoewel niemand dat gaat zien de komende vier uur.

En inmiddels, paar uur later, heb ik al weer mijn vijf eerste, hele mooie, gesprekken van 2025 gevoerd als vrijwilliger bij De Luisterlijn. Zo enorm fijn om dit werk te doen.

Het zijn soms heftige onderwerpen waar bellers mee worstelen. En ik kan hierin geen panklare oplossingen aanbieden. Die zijn er niet. Daar bellen ze ook niet voor, wel om gehoord te worden. Wat in hun omgeving helaas te weinig gebeurt.

Op de foto zit ik klaar voor mijn eerste gesprekken van dit jaar. Ik weet niet hoe de komende vier uur zal verlopen. Kan van alles zijn waarmee de bellers komen. Niet weten wie ik aan de telefoon krijg, waarover het zal gaan—het verblijven in dit “onbekende” vind ik één van de mooiste aspecten van dit werk.In het onbekende liggen alle mogelijkheden namelijk opgesloten. Van daaruit kan het nieuwe ontstaan. Die realisatie raakt me iedere keer weer diep.

Tijdens het gesprek blijf ik dan zo dicht mogelijk bij het onbekende; dat betekent voor mij: niet oordelend luisteren, niet menen te weten waar het om draait, maar opricht met interesse te vragen, af te tasten en aan te horen. Op een gegeven moment komt er dan vaak wel iets opborrelen van een associatie of een verband dat ik meen te horen in wat de beller me verteld heeft tot dan toe. Dat geef ik dan (meestal) zo kernachtig mogelijk terug aan de beller.

De herkenning die ontstaat, als ze de diepste essentie van wat ze me eerder verteld hebben van mij terug horen—datgene wat ze misschien eigenlijk impliciet wel wisten, maar nog niet expliciet hadden gemaakt voor zichzelf. Daar gebeurt veel in. Waardoor vaak iets dat voor de beller in de schemering aanwezig was, maar (nog) niet volledig zichtbaar, nu in een helderder licht komt te staan en tastbare vormen krijgt.In die momenten van openbaring zit heel veel, waardoor bellers zich gekend en geholpen voelen.Meestal ontstaat er dan een beweging naar voren, ze kunnen weer door. Al is het maar met een klein stapje. De voorwaartse beweging is er wel.

Dit geschetste scenario gebeurt echt niet in ieder gesprek, maar toevallig vandaag wel vaak. Die gesprekken eindigen allemaal een stuk lichter dan ze begonnen. Waar gehuild wordt in het begin, zitten we opeens samen te lachen. Er is een gevoel van opluchting, van lichtheid doorgebroken.Alsof de zware bewolking iets aan het opentrekken is, en er een zonnestraal op het pad valt.

Beiden hangen we dan na een tijdje met een goed gevoel op