Ear-opener: een mens kan zoveel verliezen…

Als vrijwilliger bij de Luisterlijn spreek ik soms ook mensen die iets verloren zijn. Bij verlies denken we meestal het eerst aan het overlijden van een partner of een geliefde, of zelfs het verlies van een kind — een onvoorstelbare pijn. Maar wat mij opvalt, is dat mensen met dit soort verlies vaak vertellen dat ze de steun en het begrip van hun omgeving na verloop van tijd wegvallen. Het blijkt vaak een eenzaam gebeuren om met zo’n groot verlies verder te leven.

Maar verlies gaat niet alleen over een geliefde of een kind…
Ik hoor het verhaal over het verlies van een ongeboren kind, een stilgeboren kind, een abortus. Het verlies van je gezondheid, een dierbare vriendin, de baan waar je zo in opging. Hoeveel aandacht en geduld is er dan in je omgeving? Soms hoor je dan :
Het was nog geen echt kind?
Je kan toch weer lopen? Niemand ziet je stoma toch?
Het was toch een vriendin die je niet zo vaak zag?
Het zijn goedbedoelde pogingen om je op te beuren, maar ze geven vaak aan dat de ander niet echt begrijpt waar jij om treurt.
En na een poos verwacht men dat het over is, je hebt al zo lang gerouwd.
Huil je nu nog om je verleden, het is al zoals geleden, je moet nu echt verder met je leven. Ga je zinnen verzetten, ga iets leuks doen.

Je verlies nemen, je verlies dragen, je verdriet verwerken kost tijd.
Ik heb ervaren met mijn eigen verlies van mijn partner in mijn scheiding en het in het verlies van mijn gezondheid dat verliezen een diepgaand persoonlijk eenzaam proces is. Door iets dierbaars te verliezen, raak je iets in jezelf kwijt. Je vaste basis in jezelf wordt overhoop gehaald.
Het hervinden van die basis in jezelf kost aandacht en tijd. Jouw eigen tijd om te rouwen en los te laten, opnieuw te ontdekken wie je bent zonder dat wat je verloren bent. De tijd die jij nodig hebt om met het verlies te leven, in plaats van te overleven.

Natuurlijk heeft hoe je omgaat met je verlies te maken met hoe stevig je basis voor het gebeurde was, hoe je geleerd hebt het jezelf te leven, met je veerkracht die je ontwikkeld hebt in je leven.
Ik heb gemerkt in mijn eigen leven maar ook in het leven van anderen dat het vooral helpt dat je verlies er mag zijn, dat je verdriet en wanhoop , je niet weten en niet willen het daglicht mag zien. Dat er iemand is die erbij wil zijn en jouw pijn verdraagt. Dan ontstaat er wellicht ruimte om samen te ontdekken welke betekenis het verlies in je leven heeft, hoe je van daaruit je eigen kracht kan vinden om een zinvol leven te leven met en ondanks het verlies.

Tenslotte iets over huilen…
Wij Nederlanders huilen niet in de tram, in de sportschool. Maar als je dat wel doet en iemand is bereid naar je verhaal te luisteren, dan besef je dat je niet alleen bent. We kennen allemaal verlies in ons leven, dat is wat ons hetzelfde maakt, ons medemens maakt. Door een luisterend oor voor anderen te zijn kunnen we elkaar helpen om te gaan met verlies.

Jaarlijks trainen en begeleiden trainers van de Luisterlijn honderden vrijwilligers in hun luister- en gespreksvaardigheden. Zij delen hun kennis en (persoonlijke) ervaringen graag om jou en anderen te inspireren beter te leren luisteren. Dit is een bijdrage van Chaja, een van onze vrijwilligers.