Er zijn veel mensen die contact opnemen met de Luisterlijn en niet vertellen over hun eenzaamheid. Eenzaamheid is veelal een verborgen probleem. Het is niet aan mensen te zien of zij zich eenzaam voelen en er wordt weinig over gepraat. Echt luisteren naar eenzaamheid zorgt ervoor dat de ander zich gezien en gehoord voelt.
Iedereen kan zich in zijn leven een periode eenzaam voelen, in lichte of in sterke mate. Eenzaamheid is voor de één langdurig en voor de ander tijdelijk van aard. Eenzaamheid kan ontstaan door het sterven van een geliefde, scheiding, ernstige ziekte, pensionering etc. Door verandering in het leven kan het gebeuren dat contact met de buitenwereld verloren raakt. Eenzaamheid kan gepaard gaan met gevoelens van leegte, verdriet, angst, zinloosheid en met lichamelijke en psychische klachten. Mensen gaan verschillend om met eenzaamheid.
Bij de Luisterlijn merken we dat veel mensen het lastig vinden om te benoemen dat ze eenzaam zijn. Ze vermijden, ontkennen of voelen schaamte om eenzaamheid bespreekbaar te maken. Geregeld werkt het als we in gesprekken de opening bieden om eenzaamheid toch bespreekbaar te maken. Dit levert soms verrassende inzichten op en kansen om het patroon te doorbreken. Ken jij mensen in je omgeving die zich mogelijk eenzaam voelen? Praat erover.
Hoe pak je dat aan?
In een (al dan niet anoniem) gesprek met iemand die eenzaamheid ervaart, bieden onderstaande vragen mogelijk een opening tot bespreken van eenzaamheid.
- Voel je je gezien door anderen?
- Ervaar je ongewilde stilte om je heen?
- Wat doet het met je om de hele dag niemand te spreken?
- Wie heb je om je heen waar je nog meer naar toe kunt?
Valkuilen
Vermijd daarbij onderstaande valkuilen. Deze kunnen soms erg misplaatst zijn en het gevoel van eenzaamheid vergroten.
- Te snel zeggen dat je het begrijpt
- Boven iemand staan, allesweter uithangen
- Verzachten van dat wat moeilijk is voor de ander
- Oplossingen aandragen die niet passen bij de ander
- Je eigen doel (agenda) leidend laten zijn
