Herken je dit? Je bent in gesprek met iemand die boos, gefrustreerd, bang of verdrietig is. Je probeert te luisteren, maar je emotie neemt het over en voor je het weet voer je een dialoog in je hoofd. “Wat moet ik nu doen? Dit is zooo lastig! Hoe kom ik hier uit?” Je gaat zo op in je eigen gedachten dat je het contact met de ander én jezelf verliest... 

Meehuilen en meepraten kan soms echt fijn zijn voor de ander. En soms ook niet. In deze ear-opener staan we hierbij stil aan de hand van een persoonlijk voorbeeld. 

Twintig jaar geleden overleed mijn broer aan suïcide. Afgelopen week heb ik dit voor het eerst vertelt aan mijn achttienjarige zoon. Hij gaf aan dat hij nooit vragen hierover had durven stellen, omdat hij bang was dat dit pijnlijk, kwetsend of ongepast zou zijn. Ik heb altijd gedacht dat hij geen interesse had in mijn broer en diens vroege overlijden, vertelt trainer Yvon. "En ja, ondanks mijn werkervaring vul ook ik weleens iets in voor een ander."

De oorlog in Oekraïne raakt ons allemaal. De beelden van het journaal, op social media en die op internet circuleren lijken onwerkelijk, maar zijn helaas een nieuwe realiteit. De gesprekken met vrienden, familie en collega's gaan in toenemende mate over de (effecten van de) oorlog en de ongerustheid die dit meebrengt. Het is belangrijk om hierover te praten en naar elkaar te luisteren.

De titel van deze ear-opener is een uitspraak van een Ghanees-Britse filosoof Kwame Anthony Appiah. Daarvan uitgaande, hoe komt het dan toch dat we vaak direct reageren en onze mening al klaar hebben? Het antwoord zit 'm in onze gedachten die iets oproepen. Die zorgen ervoor dat we al snel een mening of oordeel vormen. Daarom is het goed om je bewust te worden van je gedachten.

We maken het allemaal weleens mee. Je vertelt over wat je bezighoudt, hebt meegemaakt of hoe je je voelt en de ander reageert met ‘O, dat heb ik ook meegemaakt’, ‘O, dat herken ik ook’, etc. Vervolgens neemt de ander het gesprek over en krijg je niet de kans om verder te vertellen.