Dirk: Tijd voor een bekentenis

Dirk, vrijwilliger bij Sensoor

Diep in mijn hart hoop ik wel eens dat er op het landelijke bureau een brief binnenkomt met de volgende inhoud: “Beste mensen van Sensoor, mijn bestaan was een treurige puinhoop. Totdat ik één van uw vrijwilligers aan de lijn kreeg. Het was een verstandige, oudere man die mij de weg heeft gewezen. Na dit goede gesprek is mijn leven veranderd...

 ...ik ben weer gelukkig, ik heb een fijne relatie gekregen, ik heb werk gevonden dat helemaal bij mij past en ik zing de hele dag door.”

IJdele onzin
Na enig intern speurwerk blijkt dan natuurlijk dat ík die vrijwilliger was. IJdele onzin, dat weet ik ook wel. Zo simpel is het niet. Hoogstens kun je heel even een klein verschil maken. Doordat iemand die je huilend aan de lijn krijgt gaandeweg rustiger wordt en zelfs weer een beetje kan lachen. Bovendien, voor sommige mensen is het posten van een brief al een opgave waar ze als een berg tegenop zien. Of ze zitten middenin een heftige angst- en paniekaanval en Sensoor is dan hun laatste strohalm. Die brief zal er dus nooit komen.

Tijdelijke buurman
Praten helpt, daar ben ik van overtuigd, maar het lost niets op. Het geeft wel een beetje lucht, een beetje ruimte om door te kunnen gaan. Sensoor is 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar. Vrijwilligers zitten niet aan de telefoon om levens te veranderen. We zijn er om te luisteren, aandacht te geven of heel even het gevoel van eenzaamheid te doorbreken. Sommige mensen hebben de hele dag nog niemand gesproken en willen hun verhaal kwijt. Zo’n contactgesprek kan over schijnbaar onbelangrijke zaken gaan: wat eten we vandaag, er ligt nog een stapel wasgoed en de hond heeft een ontstoken oog. Het is een praatje over de heg waarin ik de rol van buurman vervul.

Pareltjes
Andere gesprekken gaan over de worsteling met het dagelijkse leven. Gezondheidsproblemen, gedoe met instanties, ruzie in de familie, kinderen die op het slechte pad zijn geraakt. Je moet wel leren incasseren. Soms reageert men boosheid op jou af en dan is de uitdaging om tóch een redelijk gesprek op te bouwen waarin je ook je eigen grenzen bewaakt. Dat lukt niet altijd. Maar er zijn ook de ‘pareltjes’, sprankelende gesprekken waarin je echt contact hebt met iemand die je waardeert en bedankt.

Toch een brief
Als ik één ding heb geleerd van het werken bij Sensoor dan is het wel hoe goed ik het zelf heb. Ik ben gezond, ik woon prettig, ik heb het fijn thuis, ik ga geregeld op vakantie, ik heb broers en een zus met wie ik het prima kan vinden, ik heb dierbare vrienden en materieel heb ik niets te klagen. Zo vanzelfsprekend is dat niet, heb ik ontdekt door naar anderen te luisteren. Misschien moet ik zelf maar eens een brief naar het landelijke bureau schrijven. Over hoe Sensoor mijn leven veranderd heeft.

Dirk, vrijwilliger bij Sensoor