Vrijwilligers vertellen

Ik dacht: 'hoe moeilijk kan dit zijn?'

Door mijn zoektocht naar een stageplek voor de opleiding Maatschappelijk werk, kwam ik bij de Luisterlijn terecht. Er waren nieuwe vrijwilligers nodig. Ik dacht: ‘hoe moeilijk kan dit zijn? Ik meld me aan en volgende week zit ik achter de telefoon.’ Maar dat bleek anders. Eerst een selectiegesprek, vervolgens een professionele training en goede begeleiding. Dat vond ik zo goed, ik werd helemaal enthousiast. Je doet dit werk niet ‘zomaar even’. Je wordt er goed voor opgeleid.

Aan de telefoon ben ik rustig en met een vleugje humor weet ik contact te krijgen. Ik geloof iedereen en ga in op het verhaal dat ze kwijt willen. Ik oordeel niet over waarheid, kom niet met oplossingen en weet het niet beter. Mensen voelen zich daardoor gehoord.

Een gesprek dat mij bijblijft, was met een man die het niet meer zag zitten. Hij was suïcidaal maar wilde niet dood. Hij belde naar de Luisterlijn om zijn gedachten om te zetten want alleen lukte hem dit niet. Het praten over zijn gevoelens hielp hem, hij werd er rustig van. Echt een parel van een gesprek. Ik heb het idee dat ik op dat moment een leven heb gered.

De gesprekken en de trainingen bij de Luisterlijn betekenen ook veel voor mij. Het geeft niet alleen een zinvol gevoel, het helpt mij ook om in het dagelijks leven geen aannames te doen. Aannames zijn gevaarlijk, zeker als je er verkeerde conclusies aan verbindt en daar naar handelt. Ik luister naar mensen zonder iets in te vullen en vraag door: klopt het wat ik denk te horen? Dit is leerzaam voor mijn studie maatschappelijk werk en meer nog, ik ontwikkel mij hier als mens.

Wanneer ik de indruk heb dat iemand goed in zijn vel zit, stevig in zijn schoenen staat, dan raad ik het vrijwilligerswerk aan. Je krijgt hier zoveel inzichten, door de training en de gesprekken. Een dienst is maar vier uurtjes in de week, wat stelt dat nou voor? Gemiddeld voer je tien gesprekken, dus je helpt tien mensen. Er is toch niets mooier dan dat?